Wie is Wim?

Wim ken ik al best lang. Hij is het broertje van een van onze voormalige oppassen en heeft lange tijd mijn zoon schaakles gegeven. Per toeval ontdekte ik dat Wim actief was binnen Tienskip. Dit is een toffe club jongeren die andere jongeren helpt om te ontdekken hoe ze politieke invloed en/of invloed op de samenleving kunnen hebben. Ik trok de stoute schoenen aan en vroeg aan Wim of hij fractieassistent wilde worden. En zo kwam het dat Wim in 2020 vlak voordat de Corona pandemie losbarstte begon mee te draaien in de fractie van GroenLinks Leeuwarden. Wim ontpopte zich al snel als financieel en ‘blauw’ (uit het kleurenmodel van Carl Jung) binnen onze fractie. Daarnaast bleek zijn handigheid op digitaal gebied en zijn kracht om snel de kern te kunnen pakken al van grote waarde. Maar uh, als ik Wim vraag “Wie is Wim?”, komt er vast een ander antwoord.

Na deze lange introductie van mijn kant is het hoog tijd om aan Wim te vragen ‘Wie is Wim?’ “Tsja, dat is de vraag der vragen. Ik blijf het een rotvraag vinden. Als je het me tien keer vraagt krijg je 11 verschillende antwoorden.”, begint Wim zijn antwoord.  Waarna hij vervolgt met “Wim is een man van de cijfers, die familie belangrijk vindt, zaken graag analytisch beschouwt. Ik kijk graag door de opsmuk heen en wil graag gauw naar de kern. Ik houd van efficiency.“

Als ik Wim vraag wat hij verstaat onder efficiency antwoordt hij “Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?” Ik reageer dat ik vaak wat opstandig wordt van de efficiency als heilige graal. Ik geef wat voorbeelden waarin de efficiency mijns inziens is doorgeslagen naar onmenselijke schema’s in de zorg. Thuiszorgmedewerkers wiens tijd tot op de minuut is ingedeeld met 2 minuten voor steunkousen en 3 minuten voor het zuigen van de gang. Wim legt me uit dat hij dat niet ziet als een vorm van efficiency, maar als inkaderen. Hij legt me uit dat het misschien op basis van gemiddelden prima is, maar volledig voorbij gaat aan het belang van individueel maatwerk in de zorg.

Fijn dat we het weer eens zijn, denk ik en vraag hem of er nog meer zaken genoemd kunnen worden bij de vraag ‘Wie is Wim?’ “Nee eigenlijk niet, hoogstens nog dat je nooit 100% weet wie je bent en het ook goed is om zoekende te zijn. Wat is er nog aan het leven als je vast gekaderd hebt wie je bent?”, reageert Wim. Ik moet wat lachen en vraag of hij zelf wel weet dat hij pas 23 is….

Toch mis ik nog iets in het verhaal en vraag Wim of hij zijn levenswandel voor me kan schetsen. Na wat sputteren begint Wim:  “Vanaf mijn 5de werd het pas interessant. Ik deed toen boodschappen met mijn ouders en begon in de winkel alle prijzen van de boodschappen op te tellen om vervolgens bij de kassa de caissière af te troeven door vooraf te zeggen hoeveel het zou gaan kosten. Toen wist ik al dat ik iets met cijfers wilde gaan doen.”  Wim vervolgt zijn verhaal met: “Als ik 9 ben wordt ik opeens grote broer en daar vond ik niets aan. Ik had al 2 zussen boven me en toen kwam er nog een zusje waaraan ik mijn positie als jongste kwijtraakte. In de 10 jaar erna kwamen er nog 5 bij. En  begon ze te waarderen. Nu zijn ze een van de belangrijkste dingen voor me!”

Ik weet hoe belangrijk familie voor Wim is. In het interview komt verschillende keren terug dat het hebben van 8 broers en zusjes hem gevormd heeft. Maar Wim vertelt verder; “Op de middelbare school raakte ik enorm verveeld, zelfs met de 4 profielen waarin ik eindexamen deed.  Toen ik daar op mijn 16de mijn eindexamen haalde, wist ik nog niet wat ik wilde en besloot ik econometrie in Groningen te gaan studeren. Dat was wel een cultuurshock. Ik had de middelbare school met 2 vingers in de neus gedaan met altijd hoge cijfers en bij econometrie haalde ik op mijn eerste examen een 3. Toen besefte ik dat ik nooit had leren leren.” Gelukkig komt ook dat goed en ronde hij afgelopen jaar zijn studie af. Al vlot startte hij met zijn eerste baan als actuaris waarin hij zijn hart op kan halen aan cijfers en berekeningen maken…

Hoe kwam je in de politiek terecht?

In het 4de jaar van zijn studie nam Wim een tussenjaar. Een goede vriend van hem die in het bestuur van Tienskip zat, wist hoe leeg zijn agenda was en haalde Wim over om zich ook aan te sluiten. Tienskip is een organisatie zonder politieke kleur, met de ambitie om jongeren bij de politiek te betrekken. “Voor ik het wist was ik vaste vrijwilliger en raakte ik in gesprek met allemaal Leeuwarder politici waaronder jij dus, Femke. Door die contacten ben ik mezelf de vraag gaan stellen waar mijn eigen politieke voorkeur lag?  Ik vroeg me af of ik een pragmatist was die over links ging als het moet en over rechts als het kon of dat ik ging voor pure idealen. En zo ja welke zijn dat dan?”.

Wim ontdekt dat een duurzame toekomst en eerlijke kansen zaken zijn waardoor hij harder gaat lopen. En zo kwam het dat Wim koos voor GroenLinks. Hij startte in 2020 als fractieassistent en staat nu verkiesbaar op nummer 6 op onze lijst.

Waarom wilde je hoog op de lijst en hoe ga jij het verschil maken?

Ik geef aan dat het tijd is om door te gaan naar de volgende vraag. Wim merkt subtiel op dat het feitelijk 2 vragen zijn en geeft antwoord in sub 1 en sub 2. Het blijft een man van logica, analyse en cijfers…

“Als je politiek actief wordt en dat vanuit bepaalde ideologie doet en daarbij ook echt zaken wilt veranderen dan kun je vanaf de zijlijn gaan staan roepen, maar is het m.i. veel efficiënter om dat in de politieke arena te doen. Volgens mij doet representatie er ook toe en dan zie ik, als 23-jarige, in de politiek voornamelijk mannen en vrouwen van middelbare leeftijd of ouder actief zijn. Zeker voor een gemeente als Leeuwarden met een relatief jonge bevolking vind ik dat gek.” Het was deze logische redenering die Wim deed besluiten om actief te worden en hoog op de lijst te willen.

Het is even stil. “Wat zijn dit voor rotvragen die je stelt Fem…”, verzucht Wim om vervolgens verder te gaan met redeneren. “Laten we beginnen met de constatering dat de samenleving is veranderd in de afgelopen 15 jaar. Ik constateer dat mijn jongere broertjes en zusjes minder kansen krijgen en minder onbezorgd kunnen opgroeien dan mijn oudere zussen en ik. Sinds de financiële crisis van 2008 zijn er steeds nadrukkelijker zorgen over klimaat, automatisering en vragen over kan ik nog wel worden wat ik wil.  In mijn jeugd hield ik me niet bezig met zaken als klimaat. Mijn jongere broertjes en zusjes wel allemaal. Ze krijgen het mee vanuit hun schoolcurriculum en ik zie hoe het hen bezighoudt. Zo jong als ze zijn bedenken ze al manieren hoe dingen duurzamer en groener zouden kunnen.”

Wim weet wat hij wil! Niet alleen door zich verkiesbaar te stellen, maar ook jongeren actief te betrekken bij zaken die hen -net als hem- nu en in de toekomst aangaan, wil Wim straks de representatie van jongeren in de politiek vergroten.  “Niet over ze praten maar met ze praten!”, benadrukt hij. En Wim wil graag extra stappen op gebied van vergroening gaan zetten waarbij hij erg geïnteresseerd is in de mogelijkheden van duurzame energie.

“Wil je hier nog wat aan toevoegen?”, vraag ik hem tot slot. “Ja, ik wil ook keihard pandjesbazen aanpakken. Onze slogan ‘wonen is een mensenrecht’ is een motto dat me op mijn lijf is geschreven. Door de ontwikkeling dat wonen een markt is geworden, kan ik nu geen huis kopen en ben ik aangewezen op huisjesmelkers. Dat voelt zo oneerlijk!”

Als we klaar zijn met het interview besef ik opnieuw hoe graag ik wil dat we genoeg zetels gaan halen om Wim al zijn mooie voornemens waar te kunnen laten maken!